Ο Πιτσάνης υπογράφει στο βιβλίο των τραγουδιστών που ανανεώνουν μία παράδοση που δεν έχει τόπους καταγωγής και ιθαγένειες. Ο τόπος όπου ανήκουν οι φωνές αυτές είναι η μουσική πράξη των πόλεων. Επικαιροποιούν ρεπερτόρια παλιά, ντύνοντάς τα σε νέα φορέματα – casual αλλά σύγχρονα. Κατανοούν και χρησιμοποιούν τεχνικές προηγούμενων υπογραφόντων, αλλά δεν μιμούνται και δεν αναπαριστούν. Το παλιό είναι το εργαλείο δημιουργίας τους για το νέο. Διαβάζουν το παρελθόν, αλλά βαδίζουν σε ενεστώτα. Δεν έχουν ενοχές για τα έργα που πραγματεύονται και τα γνωρίζουν από τα κάτω και από τα μέσα. Ο Πιτσάνης ξέρει τη δουλειά. Αναδεικνύει το έργο και όχι το δικό του κομμάτι στο έργο. Ο Πιτσάνης είναι εργαλείο δημιουργίας.